POKUSA ISTNIENIA

Emilé Cioran

TREŚĆ

Myśleć przeciw sobie

Mała teoria przeznaczenia

O obcowaniu z mistykami

Pokusa istnienia

Styl jako przygoda

 

Miast pozwolić czasowi, aby zwolna nas miażdżył, uznaliśmy za stosowne przelicytować go, dorzucić do jego chwil nasze. Ten czas niedawny zaszczepiony na odległym, ów czas wytworzony i rzutowany miał już niebawem ujawnić moc swej destrukcyjności: obiektywizując się, miał stać się historią, potworem, przed którym nie podobna uciec, choćby odwoływało się do formuły bierności czy przepisów na mądrość.
Oddychamy zbyt szybko, aby móc uchwycić rzeczy jako takie lub głosić ich kruchość. Nasza zadyszka postuluje je i deformuje, tworzy i zniekształca, przykuwając nas do nich. Miotam się, działając, a zatem wytwarzam świat równie podejrzany, co moja spekulacja, która go usprawiedliwia, poślubiam ruch, ten zaś zmienia mnie w generatora bytu, w rzemieślnika wytwarzającego fikcje, a jednocześnie mój kosmogoniczny zapał każe mi zapomnieć, że - wciągnięty w wir działań - jestem jedynie pomagierem czasu, agentem zmurszałych światów.
Po tak solidnej dawce szalbierstwa i hochsztaplerki, pokrzepiający jest widok żebraka. On przynajmniej nie okłamuje ani innych, ani samego siebie. Jeżeli ma jakąkolwiek doktrynę, to żyje z nią w zgodzie: nie lubi pracować i udowadnia to; ponieważ nie pragnie czegokolwiek posiadać, praktykuje ubóstwo stanowiące warunek jego wolności. Jego myśl wyraża się w jego bycie, a jego byt tożsamy jest z jego myślą. Brakuje mu wszystkiego, jest sobą, trwa...
— Cytat z Pokusy istnienia —
 

Na naszych stronach zamieszczamy fragmenty Pokusy istnienia Emila Ciorana, książki, jaka niebawem ukaże się nakładem
Wydawnictwa KR, któremu za udostępnienie tekstu dziękujemy.